Het achtstse en laatste verslag vanuit Kenia

Achtste reisverslag en tevens het laatste in Kenia.
Zondag zal ik mijn laatste dagen nog beschrijven.
Dinsdag:
Samen met Nic met matatu vertrokken naar Gatitu. Met Floor en Jackson naar kenwa gereden. Van te voren nog eerst in de supermarkt voedselpakketten en lolly’s gekocht. We hebben in kenwa een aantal tassen gekocht om hun project te steunen. Daarna samen met de dames op pad naar patienten. Dit was erg heftig ! Als 1e kwamen we bij Grace ze is 37 jaar en heeft sinds 7 jaar aids. Haar man is een aantal jaren geleden overleden aan aids. Ze wordt door haar schoonmoeder verzorgt omdat ze erg is verzwakt. Dit was voor mij erg emotioneel en confronterend en heb menig traantje gelaten. De schoonmoeder vroeg aan mij waarom ik huilde dus vertelde ik haar dat mijn schoonvader ook zo verzwakt is geweest en uiteindelijk is overleden aan een ziekte. Ze zei tegen mij dit is god zijn wil. Ik zei tegen haar dat ik het erg kon waarderen dat ze haar schoondochter deed verzorgen. De drie kinderen van Grace worden opvangen door haar broer en zijn niet besmet met HIV. We overhandigde het voedselpakket en de moeder zei god bless you.
Onze weg vervolgde zich en kwamen terecht bij Jane 26 jaar hiv positief en heeft twee maanden geleden haar man verloren aan aids. Ze heeft drie kinderen en deze zijn ook besmet. Tevens is ze 5 maanden zwanger als de baby is geboren zal deze zijn eigen weg vervolgen. Het is een bergdorp, ze zijn erg arm, hier lopen ook kinderen rond die niet naar school gaan... Ons voedselpakket hebben we afgegeven en aan de kinderen hebben we lolly’s uitgedeeld. Je voelt je echt machteloos !
We passseerden onderweg de woning van de oma van Ayub een van de kinderen van upendo. Zelf was ze niet aanwezig er zat alleen een klein jongetje van een jaar of drie te wachten….in vergelijking met dit jongetje heeft Ayub het goed getroffen in upendo ! De moeder van Ayub zit in de gevangenis en de oma kan niet voor hem zorgen. Soms gaat hij zijn moeder opzoeken in de gevangenis met vrijwilligers. Het voedselpakket hebben we in het huisje achter gelaten.
Als laatste zijn we naar een vrouwtje gereden van 60 jaar oud. Ze is HIV besmet en woont bij haar dochter. Ze is pas drie jaar besmet. Ze was aan het eten toen wij arriveerden. We hebben met de familie thee gedronken en mochten foto’s maken. Dit vrouwtje was ook erg zwak, ze vermoeden dat ze een depressie heeft, maar wij denken eerder aan dementie. We hebben het voedselpakket ook hier afgegeven en zijn terug naar de stad gereden.
De computer was klaar en zijn deze gaan ophalen. Op naar de dokterspost, helaas was de dokter en richard niet aanwezig. De computer heb ik achter gelaten en heb afgesproken dat ik woensdag terug zou komen. Daarna zijn we naar de school gereden waar we ook de boeken voor hebben gesponsord. De schriften voor groep 8 heb ik uitgedeeld en ze hebben twee voordrachten gedaan en liedjes gezongen. Nic en Jozef waren ook mee gegaan naar deze school en we hebben samen vader jacob gezongen…. Floor gaat hier een project beginnen voor de speciale kinderen. Een klaslokaal opknappen en aanpassen voor motorisch, mentale en visuele gehandicapten kinderen. Een nieuw dak, glas, black board en een bergje ipv trapjes. Ook een wc en railingen zullen worden aangebracht. Daarna worden er ook materialen aangeschaft hieraan hebben wij ook een kleine bijdrage geleverd om materialen te kopen voor deze kinderen. In het hotel nog wat gegeten en daarna nog even naar upendo gegaan. Had de zakken met kleding mee genomen van Djaro, Winston, Morris, Guusje en pimm. Ze waren hier erg blij mee. Ook de schoenen van Winston en Morris had ik mee genomen. Het was echt zo wie de schoen past trekt hem aan ! Gelukkig waren er een aantal kinderen dol gelukkig met nieuwe schoenen. Ook de kleding van Djaro, Winston en Morris zullen vele kinderen passen. Voor de dames de kleding van Guusje en pimm zijn kleren waren Kevin nog wat te groot. De kinderen nog geholpen met huiswerk wiskunde was lang geleden…..Daarna naar Hotel om te slapen.
Dit is voorlopig mijn laatste reisverslag en als ik thuis ben zal ik nog de laatste dagen beschrijven.
Af en toe denk ik dat we in de jaren 60 leven hier in Kenia. De kenianen werken hard ! Wij kennen geen honger, hebben alleen lekkere trek. We zitten hier op een klein uur van de evenaar, de zon staat altijd boven je gericht daardoor worden we niet bruin. Zonnebril is hier niet noodzakelijk. Ze tanken alleen genoeg benzine voor de afstand per dag, dus nooit gooien ze de tank vol. Hier kennen ze voor de telefoon alleen prepaid bellen en geen abonnementen.